Vakantie in China (Beijing2e fase)

Na zondag de 19e weer in Beijing te zijn aangekomen laat ik het gezin in de ochtend achter om me nog twee dagen (1 nacht) bij het team te voegen dat de laatste fase van de Weifang cup speelt in Weifang. Dit is het trainings complex van de Shandong Luneng jeugd opleiding. We zijn hier in April al op trainings kamp geweest. Dat was toen om meerdere redenen geen succes. Ik wordt op het militaire vliegveldje van Weifang, wat volstaat met Chinese fighter jets, opgehaald door Pieter onze vertaler. In de ochtend hebben ze gewonnen en spelen nu voor de 5e en 6e plaats tegen een Japans prof jeugdteam. De resultaten vallen tegen voor een Nationaal team maar dat is goed verklaarbaar. We spelen elke trip weer met een volledig ander team. Op dit toernooi is het helemaal bij elkaar geharkt aangezien de leveranciers van onze spelers zelf ook aan het toernooi meedoen en die spelers bij de club meedoen. Een hele aparte en voor het Nationale team schadelijke situatie.
Uiteindelijk levert elk kamp je ook weer informatie op, je ziet spelers die je anders niet had gezien. Uit het oogpunt van scouting is het dus goed echter we moeten presteren in November en aan het bouwen van je team en het ontwikkelen van je speelwijze laat staan het trainen ervan komen we dus totaal niet toe.
Tegen de japanners gaan we uiteindelijk na strafschoppen ten onder en worden we 6e. Villareal wordt 1e ten koste van Noord Korea (1-0). We zien de wedstrijd in het stadion van Weifang. Noord Korea is onze laatste tegenstnder in het komende 4 nations toernooi dat we in China spelen begin september.
In de avond vertrekken we weer naar Beijing. Het is twee dagen regenachtig en koel geweest. Wel weer even wennen na de 30ers in Guillin, Chengdu en Yangshou maar wel weer even lekker.
Door (uiteraard) een fikse vertraging ben ik pas om 24.00 terug in het Hotel. Alles ligt al heerlijk te slapen. Wat een andere manier van thuiskomen als je 4 diamantjes en je vrouw liggen te slapen en je moet zachtjes doen of dat je thuis komt en er niemand is en je hoopt dat je nog even kan bellen of skypen.

Joriek heeft zich op zich goed vermaakt in het park en in het hotel maar is er wel aan toe om er weer even op uit te gaan. Woensdag ochtend doen Sarah en ik boodschappen en in de middag gaan we naar de stad.
We lopen door de Kalverstraat van Beijing en besluiten om met een riksja naar het Beihai park te gaan. De tocht met Riksja is leuk maar einigt op een hele vervelende manier. De twee riksja rijders willen dat we 2x 20 euro betalen ipv twee keer 20 RMB die ik had afgesproken. We zijn gestopt aan de rand van een Hutong en de mannen zetten ons onder druk om te betalen. Aangezien ik vaker met dit bijltje heb gehakt vertel ik ze dat ze het kunnen aannemen of niet. Komt nog bij dat we nog lang niet op de plaats van bestemming zijn. Joriek loopt met de kinderen weg en de situatie wordt redelijk agressief. Uiteindelijk kiezen ze eieren voor hun geld en vertrekken0 ze met 20 RMB.

De lol om nog verder te gaan is er wel af en de kinderen zijn ook wat onder de indruk van het gebeuren. We lopen een heel stuk om een taxi naar huis te krijgen. Uiteindelijk belanden we in een heel lief parkje waar we lekker zitten en een moeder met een klein jongetje contact maken. Een uur later nemen we de Metro naar huis. Het vervoer in Beijing met 4 kinderen is een drama.

Op Donderdag past Youssef in de avond op de kinderen en kunnen Joriek en ik voor het eerst samen in China een avondje uit. We hebben een heerlijke avond en genieten enorm. Bij terug komst ligt alles (behalve Youssef) heerlijk te pitten. De volgende dag blijkt dat de kindseren een top avond hebben gehad. Het was wel super dat Youssef dit had aangeboden. Op Vrijkdag bezoeken we alsnog het Beihai park. Nu echter nemen we de taxi. Aangezien Joriek de 1e taxi neemt en die van mij er wat later is en een volledig fout ingeschatte short cut neemt kom ik pas een kleine 3 kwartier na Joriek bij het park aan. We hebben een heerlijke middag met een mooie wandeling en een mooi uitzicht over de verboden stad. Sam koopt een mooi sieraad en we eten uiteraard een ijsje.

Op zaterdag heb ik kaarten gekocht voor een chinees poppen theater. Dat moet verschrikkelijk mooi zijn. Marionette, handpoppen, schaduw spelen etc etc. Na een uur file zijn we er uiteindelijk en blijkt het een peuter theater show te zijn met een hoog Zandkasteel gehalte. Sam, Noa en ik zitten echt onze tijd uit en gaan zelfs voortijdig weg, Sarah en Lotte vinden het mooi ondanks dat ze er geen woord van verstaan. Maar goed, hebben we ook weer meegemaakt. In de avond gaan we barbecuen bij Frank. Frank is een vriend van me die ik op het etentje van Arie Haan heb ontmoet. Hij is een nederlander die 15 jaar geleden in Beijing is gaan werken en uiteindelijk een eigen bedrijf heeft en zich heeft gesetteld in china. Hij heeft een Chinees, Nederlandse vrouw en twee enige kinderen van 9 en 6. De kinderen spelen zich rot met elkaar en wij zitten heerlijk in de tuin. Ze wonen in een compound. Een heerlijk groot huis, lekkere tuin en veel groen. Het gebied is beschermd en de kinderen spelen op straat met elkaar. Precies zo als wij het thuis ook hebben. Dit heb ik in China nog niet gezien. Omp deze wijze kan je best met je gezin in Beijing wonen. Maar dat zulen we ze maar niet aan doen. Zoals het nu gaat is het het beste.
zondag avond komen Jan en Youssef mijn zelfgemaakte Nasi testen en hebben we een leuke avond. Jan speelt zelfs wat liedjes op zijn gitaar. De kinderen zijn helemaal onder de indruk. Op maandag gaan we nog even naar de Silk market in Sanlitun en we sluiten af in onze standaard Pizzeria De Tree.

Als ik Joriek en de kinderen weg breng naar het vliegveld kijken we terug op een hele speciale reis en een geweldig samenzijn. Het afscheid is best wel weer pittig. Met name Sam heeft het er erg moeilijk mee. Na wat incheck strubbelingen zie ik ze al zwaaiend en snikkend de hoek om gaan. Ze zijn weer weg........ en het duurt weer ruim 4 weken voor ik ze opnieuw zie en kan vasthouden. Maar er staan belangrijke zaken te gebeuren qua werk. De volgende dag vertrekken we al op trainingskamp voor het 4 nation tournament.

Wat wel raar is is dat mijn broer de 31e augustus trouwt e ik er niet bij kan zijn. Met name de dag voor de trouwerij als we bellen om de skype te testen, (om 17.00 NL tijd kom ik via de computer ook even op het feest) wordt ik er heel verdrietig van dat ik er niet bij kan zijn. Dat zijn dan wel de offers die je brengt als je besluit zo een avontuur aan te gaan. Het skypen op de dag zelf gaat erg goed. Gelukkig doet de verbinding het prima. In het training centrum waar we zitten is de internet verbinding meestal erg slecht maar nu gelukkig niet.
Ik sta midden in de tent en kan even met Sander en Mariette praten. Ze zien er stralend en prachtig uit. Al snel komen de kinderen aangsprint nemen de plek van het bruidspaar in om even te kletsen. Als ik de verbinding verbreek is het gevoel erg dubbel. Ik heb een minuut of twee nodig om weer verder te gaan met waar ik daarvoor mee bezig was.